Nieufność to słowo trafnie określające uczucia, które jeszcze dwa tygodnie temu żywiłem wobec książki Zeruyi Shalev, “Ból”. Obietnica, że przez 500 stron mam czytać o kobiecie, która w wyniku zamachu terrorystycznego “cudem” uszła z życiem, do którego końca towarzyszyć będzie jej ból, nie napawała optymizmem. Z jednej strony główny temat książki można koncertowo spalić opowiadając znane i wielokrotnie przetworzone dyrdymały o “kobiecym” odczuwaniu świata, walce z przeciwnościami i walką o rodzinę, z drugiej - można z niego zrobić coś na kształt soft-thrilleru. W tę stronę podążyła Shalev i utkała obraz gęsty i interesujący.

Bardzo bym chciał, żeby jakiś facet napisał taką książkę o miłości do mnie.

Po wypaleniu z Evą jointa, narrator “Miłości” Petera Nadasa opisuje wizje, które towarzyszą “upaleniu”. Odurzony trawą i miłością bohater wkracza na pole ostatnio bardzo nam bliskie - prozy poetyckiej. Prozy wyjątkowo udanej, wciągającej, poetyzującej i ujmującej. Piękny spacer pomiędzy dosłownością a metaforą. Bardzo dobre.

Kilka dni temu napisałem w jednym z komentarzy, że pewna beznadziejna polska powieść współczesna nie uwzględnia czytelników waginosceptycznych. Nadas również nie, z tym że Nadas jest mistrzem...

Z redaktor Wróbel prowadzimy niezbyt ożywione dyskusje o literaturze. Często pojawiają się w nich takie wątki jak śmierć pod stertą książek, ustawa zakazująca powieści powyżej 250 stron i dylemat moralny - czy nie zacząć czytać po prostu dobrej literatury a tą słabszą skazywać na wieczne nieprzeczytanie?

Jakiś czas temu dość nieopatrznie zgłosiłem swój akces do lektury książki "Święto Trąbek" Marty Masady. Redaktora Wróbel przekazywała mi ją ze stoickim spokojem i kamiennym wyrazem twarzy, co wziąłem za dobrą monetę. Nie spodziewałem się, że chodzi o obol dla Charona.

Mój ostatni komentarz...

Recenzowanie książek to zadanie niewdzięczne - lubimy niektórych ludzi, kibicujemy im, lubimy wydawców i pracujemy dla nich, można recenzować też nasze rzeczy, ale na tej stronie chemy uczciwie zdawać relacje ze swoich lektury. Kilka razy w blogowo-netowej strefie książkowej pojawiały się dyskusje o uwikłaniu recenzentów w kolaborację z wydawcami (Krzysztof Cieślik chyba jest spiritus movens większości tych tekstów) i my oczywiście uwikłani jesteśmy jak jasna cholera. Ten wstęp piszę (Szot) po to by przejść płynnie do napisania, że nie podobała nam się książka, której autor i wydawca są nam...

Książka Michała Traczyka "Komiks na świecie i w Polsce" to wprowadzenie do komiksu napisane z leksykonograficznym zacięciem. Jedyną dobrą rzeczą, którą można o tej pozycji powiedzieć, jest to, że Autor zdobył się na ciekawy i reprezentatywny wybór przykładów i swobodę opowieści o historii komiksu. Poza tym książka ma ohydną okładkę (zwłaszcza 4 strona paraliżuje recenzenta), sporo niekonsekwencji redakcyjnych i korektorskich, format prawie uniemożliwiający lekturę oraz naiwny, banalizujący temat, skład (numery stron w komiksowych dymkach!).

Gdyby 20 lat temu ktoś wydał taką pozycję to bym...

Po tym jak Francuzi reaktywowali "Asteriksa", było pewne, że niedługo podobny los spotka Kajka i Kokosza, bohaterów komiksów Janusza Christy. Egmont do tej decyzji przygotowywał nas dość długo umiejętnie wprowadzając na rynek nowe komiksy dziecięce i budując zaufanie wobec swoich wyborów.

"Kajko i Kokosz. Obłęd Hegemona" to tak naprawdę cztery opowiadania komiksowe, z których dwa niestety współzawodniczą w konkursie na najdziwaczniejszy sposób odczytania i przetworzenia spuścizny Christy.

Najgorsze opowiadanie, "Mali Kajko i Kokosz. Coś na muchy" (Rybarczyk-Janicz) to wykorzystanie...

Nie wiem skąd to się bierze, ale mamy wysyp próz poetyckich. Były na Kurzojadach prezentowane książki Bronki Nowickiej i Igi Zakrzewskiej-Morawek, czas na nowy tom Marcina Świetlickiego. Pisałem tu już, że kocham go miłością pierwszą i to się nie zmieni, żadnej korekty w uczuciach. "Drobna zmiana" wymiata.

"Drobna zmiana" zaczyna się piękną okładką Piotra Młodożeńca, wyróżnia świetną typografią od Frakcji R i zawiera kilkadziesiąt tekstów powstałych na przestrzeni kilku miesięcy i ewidentnie ułożonych w kolejności powstawania.

Świetlicki opowiada nam swój rok w "zgięciu mapy miasta", czyli...

To wbrew pozorom nie jest komiks dla dzieci. To komiks dla dorosłych, którzy przeprowadzą dziecko przez książkę. Niezwykła opowieść o rodzicielskiej miłości, upiorach i... bibliotekarzach. Gdy do Kościska przyjeżdżają nasi bohaterowie - ojciec i syn - miejscowość wydaje się być senną wiochą, w której nie ma żywego ducha. Poza pokracznym bibliotekarzem i zagadkową zjawą z doskonałego "intro" nie dzieje się na pozór nic dziwnego. Pozory mylą, duchy żyją a strzygi strzegą tajemnic. To co później będzie się działo to lekko psychodeliczna jazda, której niestety nie możemy zdradzić co by wam nie psuć przyjemności lektury.

Robię właśnie nie-wiem-którą-już korekto-redakcję komiksu, który może namiesza w przyszłym roku, zatem z przyjemnością sięgnąłem po książkę, której w moim domu nikt by się nie spodziewał. "Ekskluzywny menel" trafił do mnie z biurka książek "do zabrania", które czasem pojawia się w mojej pracy. Patrzył tym wzrokiem utkwionym gdzieś nad opuszkami własnych palców i czekał aż ktoś się zlituje i będzie chciał być stylowym menelem. Zlitowałem się i przygarnąłem.

Pan Menel, czyli Kamil Pawlicki jest nieźle wyglądającym facetem, który z pewnością ma dużo wyobraźni i umiejętności kameleona, ale...

"Uczę się oglądać w pisaniu siebie oczyma innych i pisać tak, żeby się krytykom podobało. Żeby wreszcie dostać wszystkie nagrody, piszę powieść dla krytyków pt. "Skrzypce"." (Michał Witkowski, "Drwal")

---

"Nowy Twardoch" to jedna z najbardziej oczekiwanych premier tego roku, a jako że mam z twórczością Szczepana T. na pieńku, rzuciłem się na czytanie "Króla". Oczekiwałem poziomu "Morfiny" czy doskonałego technicznie i chyba trochę niedocenionego w Polsce "Dracha", a dostałem grubo skrojoną sensację, w której zalążki wybitnej powieści historyczno-obyczajowej ukryte zostały, niestety, pod...