Zabije mnie Zajączkowska za to kopiowanie, bo to już trzeci wiersz z “Piachu”, który wam wklejam i istnieje uzasadniona obawa, że nie ostatni. Ale co ja poradzę, że to są takie poezje, w których ja się odnajduję i myślę, że nie jestem w tym osamotniony. Tom jest wydany kapitalnie, a poezja Zajączkowskiej zdecydowanie zmienia ton od czasu “minimum”, czego jestem wielkim kibicem, bo tam były takie wiersze, które się gubiły dla mnie w nadmiarze wiedzy dostępnej nielicznym i wcale przez te poetyckie przekształcenia nie bliższej zwykłemu człowiekowi. Poezja dzięki temu, że jest sztuką skrótu i...

Rok 1961, 23 maj. “Będąc w teatrze, wstała z krzesła i przeszła z widowni na scenę, pozostała chwilę z aktorami i poszła za kulisy”. 15 czerwiec - “spokojna, nastrój obojętny, afekt blady”. To wypisy z historii choroby Krystyny Mitzner, skreślone ręką kogoś pracującego w Państwowym Sanatorium dla Nerwowo Chorych w Kościanie. Dokumenty zachowały się w walizce, która na początku tego roku trafiła do Piotra Mitznera, brata Krystyny. I sprawiła, że dla autora pandemiczny rok stał się wycieczką w przeszłość. Nie pierwszą, ale tym razem z mocnym postanowieniem opowiedzenia czegoś od a do zet. Ale...

Nie dziwię się, że nie chciał Grochowiak tego wierszyka publikować i wydano go po latach w zbiorze dzieł mocno zebranych, bo niedokończone to to jest, dziecięco-zabawne, coś tam miało być chyba gorzkawego, bo jednak Króle znaleźć mieli szopkę łatwo ulegającą rozpadowi, ale jak to u Grochowiaka bywa jednak często - nastrój wiersza się zmienia, a zakończenia w zasadzie nie ma. Jestem fanem poezji Grochowiaka, bo to był poeta wybitny, ale też wybitnie nie potrafiący czasem dopracować swojego wiersza. Ale dzisiaj to chyba nawet i dobrze, że taki zawieszony ten wiersz w przestrzeni jest.

W końcu odfoliowałem “Wiersze i wykłady” Garcii Lorki wydane w serii “Biblioteka Narodowa” (przy okazji dowiedziałem się ze spisu, że wydali Berenta i teraz zastanawiam się wieczornie czy ja naprawdę muszę to mieć) i się teraz ogrzewam w cieple tej pięknej liryki. Zostawiam Państwa dzisiaj z księżycem i Lorcą.

Już nie pamiętam przy którym śmietniku znalazłem ten tom poezji Miłosza, ale wciąż wydaje mi się on jedną z ciekawszych rzeczy wyratowanych od bycia odpadem (a ja potrafię nurkować w kontenery bez najmniejszego oporu). Dzisiaj wiersz o tym, że świat się zmienia, ale pełen pogodzenia się z tym, że przeszłość opowiadać powinniśmy niepewni tego, czy naprawdę wiemy jaka była.

Irena Tuwim dla Państwa dzisiaj. Nie jest to może wybitne osiągnięcie poetyckie, ale wiersz ładny i feministyczny. Taki w sam raz na piątkową noc.

Dzisiaj rocznica śmierci Broniewskiego, co zawsze jest dobrą okazją do przypomnienia, że był to wspaniały liryk. Trudny to poeta dla pamięci historycznej, zwłaszcza w ostatnich latach niewygodny i - co pokazuje ostatni wybór w PIWie - wciąż poddawany ostrej cenzurze. Miewał momenty słabsze, ale był wielkim poetą, jak nie musiał.

Mam nastrój na wiersze o miłości i wracam do Wojaczka, bo on jest tak przeraźliwie smutny, że od razu mi się lepiej robi.

Ewa Lipska dla Państwa na noc, niekoniecznie białą.

Wczoraj Reznikoff na dobrą noc, to dzisiaj też Reznikoff. Nigdy dość. Przełożył Piotr Sommer. To wiersz o losie, który bywa przekorny i ja się czuję czasem taką księżniczką.