"Opowieść nie zna czegoś takiego jak koniec, z  wyjątkiem, być może, końca świata. Toteż miliony, ba, miliardy ludzi wciąż opowiadają siebie w nadziei, że zostaną wysłuchani. Kto wie zresztą, czy te opowieści nie odraczają nawet końca świata, który by dawno się dokonał, gdyby miał kto o tym końcu opowiedzieć i kto wysłuchać. Tyle wojen, męczeństwa, cierpień, rozpaczy jakby kusiły świat, aby się skończył. Tyle nienawiści, bo często i miłość jest już zarażona nienawiścią, a świat jakby na przekór sobie wciąż istnieje. Czy to nie dziwne? Więc może każde zdarzenie musi się przejrzeć...

Ulice w Manhattan Beach łatwo zapamiętać. Jadąc od zachodu mijamy ulice o nazwach Amherst, Beaumont, Coleridge, Dover, Exeter i… Ocean Street. To wyjątek w tej uporządkowanej przestrzeni. Plaża nie jest duża, otoczona małym parkiem i z wygodnym parkingiem dzisiaj gości tysiące czytelników i czytelniczek powieści Jennifer Egan.  O ile nie lubię zorganizowanej turystyki, tak na wycieczkę śladami bohaterów i bohaterek “Manhattan Beach” wybrałbym się chętnie (pomijając kwestię wizy do Stanów, która wciąż sprawia, że wybieram inne kierunki). Dlaczego? Bo jest to ten typ opowieści, których...

To była ciekawa niedziela. Nowy Myśliwski wciągający, uwodzący, ze skłonnoscią do wielkich i pięknych zdań. Idealny na plażę we wrześniu. #kurzojady #uchoigielne #wiesławmyśliwski #terazczytam #błota #znak

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 2, 2018 o 10:57 PDT

George Saunders w swojej pierwszej (!) powieści przypomina, że w literaturze chodzi o to, by opowiadać niezwykłe historie w sposób równie niezwykły. Przywraca wiarę w to, że można jeszcze stworzyć dzieło, które zachwyca i pozostawia czytelnika oszołomionym. Że można pisać o miłości wzruszająco, z lekką dawką patosu i humoru, bez obaw, że popadnie się w sentymentalizm czy kicz. Można też przekraczać granice gatunków i rozumieć je jako płynne. “Lincoln w Bardo” (czytałem w bardzo udanym tłumaczeniu Michała Kłobukowskiego) udowadnia, że literatura wciąż może dawać radość czytania i myślenia o...

Prawie w tym samym czasie na księgarskich półkach pojawiły się książki prezentujące twórczość dwóch legendarnych poetów - Baczyńskiego i Bursy. Ich porównanie wiele mówi o poezji, ale też o tym, jak wydawnictwa potrafią (lub nie) w edycje dzieł poetyckich. To ja może wyleję wszystkie moje pretensje na początek, a potem napiszę, dlaczego jednak bardziej ‘teamBursa’ niż ‘teamBaczynski’. Otóż ktoś w wydawnictwie Prószyński i S-ka (to mój były pracodawca, gwoli ścisłości) postanowił okrasić książkę na prawym marginesie informacją o autorze i tytule dzieła. Taka specyficznie umiejscowiona...

Heca w Skaryszaku, Lincoln w Bardo. #kurzojady #heca #lincolnwbardo #znak

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 19, 2018 o 9:02 PDT

#sesjadziałkowa #zadiesmith #siłaziół

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 17, 2018 o 8:25 PDT

Z Hecą N. czytamy "Manhattan Beach" i jesteśmy przekonani, że pokochacie ten tytuł. #kurzojady #heca #jenniferegan #manhattanbeach #znak

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 16, 2018 o 11:29 PDT

Mi [WSZ] się widzi, że Znak pozamiatał na jesień - Myśliwski, Egan, Saunders, Krajewski, Bursa no i... Zadie Smith! Post nie wiem dlaczego niesponsorowany. #kurzojady #znak #zadiesmith #widzimisię #justynhunia

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 16, 2018 o 2:57 PDT

No wiec takie pytania o północy. #bursa #kurzojady #znak #trudnepytania #poezja

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 13, 2018 o 2:59 PDT