Jedenastka Szota. Powoli zbliżamy się do czasów podsumowań i rocznych wspomnień. Zatem przed Państwem jedenaście tytułów, które w tym roku zrobiły na mnie największe wrażenie. *** Carlo Ginzburg, "Ser i robaki. Wizja świata pewnego młynarza z XVI wieku" (tłum. Radosław Kłos, wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy) Nie jest to nowość - książka włoskiego historyka po raz pierwszy ukazała się w Polsce w 1989 roku. Nie był to najlepszy rok dla wybitnych książek, mieliśmy inne zmartwienia. Sam miałem wtedy trzy latka i przedkładałem książeczki obrazkowe nad wielkie opowieści o świecie...

Joanna Papuzińska nagrodzona tytułem Warszawskiej Twórczyni, która jest jedną z kategorii Nagrody Literackiej m. st. Warszawy. A kto otrzymał nagrodę w pozostałych kategoriach? PROZA: - Tomasz Różycki, „Złodzieje żarówek", Wydawnictwo Czarne POEZJA: - Justyna Kulikowska, „Obóz zabaw", Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Poznaniu LITERATURA DZIECIĘCA: - Maria Strzelecka (tekst i ilustracje), „Hajda. Beskid bez kitu" KOMIKS - Maciej Sieńczyk, "Spotkanie po latach" KSIĄŻKA O TEMATYCE WARSZAWSKIEJ: - Michał Książek, „Atlas dziur i szczelin" Gratulacje!

Niestety ogłoszenie nominacji do tegorocznej Gdyni zepsuł jeden z wydawców, który postanowił nie czekać na oficjalny komunikat. Tak czy inaczej, Jury Nagrody Literackiej "Gdynia" ogłosiło 20 nominowanych. Wśród nominacji - jak co roku - wiele niespodzianek. Nagroda Literacka "Gdynia" to jedna z najbardziej prestiżowych polskich nagród literackich. Niepisaną regułą jest to, że nominacje do „Gdyni" co roku zaskakują czytelników. Jurorzy nagrody szukają dzieł „wyznaczających kurs współczesnej polskiej literatury" i preferują książki publikowane przez niszowych wydawców, co czyni ich wybory...

Książka Roku Zdaniem Szota to… “Rumowiska” Wita Szostaka, wyd. Powergraph. *** Laudacja: “Żal, że powieść można zacząć tylko raz”, stwierdza w pierwszym zdaniu narrator powieści Szostaka. Zacząć pisać, czy czytać? Powieść dla Szostaka jest procesem, działaniem w które zaplątani są autor i jego czytelnicy. “Opowieść - stwierdza osoba mówiąca w “Rumowiskach” - jest ciągłym zaczynaniem od nowa”. Wit Szostak po raz kolejny przypomina nam, że literatura to coś więcej, a książka może być jak relikwia, wokół której zbierają się wierni. W “Rumowiskach” zachwyca i fascynuje mnie...

Jest to wyznanie wcale nie marginalne. Należą do niego osoby w różnym wieku, o zróżnicowanym statusie materialnym i tożsamościach nieprzewidywalnych. W kościele tym ceni się kontrastowe barwy, kadry w których artefakty ustawiają się w surrealistyczne szyki, a w opowieści - historie, które niekoniecznie prowadzą dokądkolwiek. Wyznawcy nie zrzeszają się, mają skłonność do praktyk indywidualnych. Szukają innych wymiarów w czymś pozornie płaskim, jednowymiarowym, banalnym, infantylnym, rodem z pseudogotyckiego horroru klasy podrzędnej. Doceniają humor, ale mają skłonność do taplania się w...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)