Yusef Komunyakaa w przekładzie Katarzyny Jakubiak dla Państwa na dobrą noc.

Dzięki wiedzy i erudycji Barbarze Woźniak udało się w swoim prozatorskim debiucie ciekawie opowiedzieć o starzeniu, chorobie i etyce. To powieść jednak ciekawa wyłącznie ze względu na zawarte w niej informacje, a nie intymną historię i pełnokrwistych bohaterów, których autorce nie udało się wykreować. 

Narracyjnie to bardzo prosta historia - Szymon, wykładowca etyki dla studentów medycyny wraca do rodzinnego Tarnowa, by opiekować się chorym na chorobę Alzheimera ojcem. Do tego dochodzi córka głównego bohatera i problemy komunikacyjne pomiędzy bohaterami oraz przeciętnie udane życie...

Z Barbarą Woźniak rozmawia Wojtek Szot

Marcin Świetlicki o powinnościach poety na noc dla Państwa. "Lepiej się zamknij i pisz" powtarzam sobie zawsze, gdy nachodzi mnie ochota na udział w jakimś zlocie komentariatu fejsbukowego. Gdybym miał sobie wybrać motto, to pewnie byłoby nim to zdanie.

[ROZMOWA]

Jeszcze nie do końca opadły emocje, a my już rozmawialiśmy. Dzisiaj w GW znajdziecie moją rozmowę z Jessiką Bruder, laureatką Nagrody Kapuścińskiego, autorką "Nomadland".

---

Wojciech Szot - W wywiadach udzielanych po premierze książki wielokrotnie krytykowałaś politykę Donalda Trumpa. Czy dziś, gdy prezydentem jest Joe Biden, masz w sobie więcej optymizmu?

Jessica Bruder - Tak, zdecydowanie. Ale nie można zapominać, że moja książka traktuje o sytuacji na rynku pracy. To sprawa, którą zaniedbały obie strony sceny politycznej. To, czego świadkami byliśmy w USA za rządów Trumpa,...

Jessica Bruder została laureatką Nagrody im. Kapuścińskiego 2021. Jej słynny "Nomadland" to reporterska opowieść o Amerykanach, którzy po kryzysie w latach 2007-09 zostali zmuszeni do prowadzenia niemal koczowniczego, nomadycznego życia w poszukiwaniu pracy.

Jessica Bruder przejechała ponad 24 tys. km, by spotkać ludzi, o których wielu ludzi w Stanach Zjednoczonych nie chce pamiętać. A przecież - pisze amerykańska reporterka - to oni są "jak krwinki w żyłach kraju". 

Odbierając Nagrodę im. Kapuścińskiego za "Nomadland" Jessica Bruder mówiła: - To nie jest historia hollywoodzka, a opowieść o...

Spotkanie z finalistkami XII edycji Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego

Scena Główna - Kanapa Literacka

Finalistkami Nagrody za 2020 rok są Jessica Bruder za książkę „Nomadland. W drodze za pracą”, Eliane Brum za książkę „Kolekcjoner porzuconych dusz. Reportaże z Brazylii”, Jelena Kostiuczenko za „Przyszło nam tu żyć. Reportaże z Rosji”, Karolina Sulej za „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady” oraz Matilda Voss Gustavsson za książkę „Klub. Seksskandal w komitecie noblowskim.”

Intelektualnie rozczarowująca jest nowa książka Edouarda Louisa (przekł. Joanna Polachowska) i choć dla wiernych fanów francuskiego pisarza to obowiązkowa lektura, uzupełniająca to, co do tej pory się o nim dowiedzieliśmy, to dla pozostałych czytelników i czytelniczek jest to bardzo niekonieczny zakup. “Kto zabił mojego ojca” to tak naprawde rozbudowany esej autobiograficzny, w którym autor opowiada o swojej relacji z ojcem, relacji swojego ojca z jego ojcem, matką i światem zewnętrznym. Nie ma tu właściwie żadnych zaskoczeń - ojciec nieakceptujący homoseksualności syna, ale zmieniający...

[DOKTÓR SADOWSKA - ŻYCIE PO KSIĄŻCE]

Dzisiaj chciałbym się z wami podzielić dwoma historyjkami.

[1]

Plac 3 Krzyży, dzień chłodniejszy od najcieplejszego dnia w roku o trochę za dużo. Idę z psem, jest poprawnie. Nagle on biegnie w moją stronę. Ma na sobie gajerek, ale cały przybrany jest w kontrolowane szaleństwo. Lekko zadyszany.

- Wojtek? ... Ty napisałeś o doktór Sadowskiej? ... Bo ona leczyła mojego dziadka. Ona mieszkała na Niepodległości, prawda?

[prawda]

No tak, moja prababcia była dozorczynią w tej kamienicy. Drugie piętro, od Asfaltowej, taka mała kawalerka.

[prawda]

Tu była kuchenka...

Gdybyście mieli na targach książki kupić tylko jedną książkę (no dalej, pooszukujmy się, że potrafimy kupić JEDNĄ książkę) to niech to będą “Kości, które nosisz w kieszeni” Łukasza Barysa.

To niezbyt obszerna, bo licząca zaledwie 130 stron powieść, w której nie ma zbędnych słów i zdań. Barys fantastycznie używa języka, który jest tu zarówno poetycki, jak i brutalnie dosadny. Do tego robi z literaturą to, co uwielbiam - tworzy świat, w którym czytelnik się odnajduje, w który chce się zagłębiać i sympatyzuje z większością pojawiających się w nim bohaterów i bohaterek. Świat tragiczny, ale...