Po kilku dniach poezji niezbyt wesołej i bez nadmiaru optymizmu wiersz rozleniwiający. Charles Reznikoff w genialnym przekładzie Piotra Sommera z tomu "Co robisz na naszej ulicy?"

Barańczak dla nas na noc, znowu wybrałem wiersz niezbyt optymistyczny, ale dla mnie ważny, bo ostatnio często musiałem odpowiadać na pytanie, czy uczymy się na historii. Otóż uważam, że nie i niepotrzebnie się tym łudzimy. Bo czego możemy się nauczyć? Chyba tylko tego, że wszystko jest zmienne. Osiemnastoletnia Historia z wiersza Barańczaka ma swoje siostry i braci, ciągle nowych. Nic się nie zmienia. Tylko scenografia.

Ewa Lipska w 1985 roku pisała, że "Nie zdarzy się cud/ Ciąg dalszy będzie tylko /następnym lamentem". No i oto jesteśmy w 2020 roku. Poeci wieszczą. Na szczęście. I niestety.

Nie ma tygodnia bez doniesień o ofiarach homofobicznych ataków. Trwa polityczna nagonka na osoby LGBTQ wsparta przez kościół katolicki. I o tym mówi wiersz Edwarda Pasewicza z tomu "Sztuka bycia niepotrzebnym". Pasewicz gra konwencją ekopoetyki i poezji gejowskiej wątpiąc - tak mi się wydaje - w ich skuteczność. Intryguje mnie ten wiersz pokazujący odmieńczą, queerową perspektywę bycia ofiarą. Najbardziej polityczny w wierszu jest jego tytuł, bo w samej przemocy nie ma nic politycznego. Jest sam akt pozbawiony adresata. Nie wiem, który raz dzisiaj czytam ten wiersz.

"Świat się spruł" dziewiętnaście lat temu. Nie po raz ostatni.

Ukazał się właśnie "Nowy wybór wierszy" Ewy Lipskiej i z niego ten wiersz, mistrzowski pokaz precyzji słowa. "Poetów nie ma", są tylko ci, co znaleźli zagubione w chaosie słowa.

[WIERSZ NA DOBRĄ NOC] Poezja znaleziona "na mieście". #zdaniemszota #annaświrszczyńska #wiersznadobrąnoc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 7, 2020 o 1:28 PDT

Całkowicie przez przypadek trafiłem dzisiaj na Miasteczko Klimatyczne, a tu kto? Urszula Zajączkowska opowiada o tym jak biologia może nas nauczyć zmiany mówienia o świecie. I cytuje Larkina w przekładzie Barańczaka: Woda Gdyby mnie powołano Do wymyślenia religii Jej podstawą uczyniłbym wodę. Zamiast chodzić do kościoła Przeprawiano by się w bród przez rzekę, Po czym przebierano w suchą odzież; Oparłbym całą liturgię Na symbolice przemoknięcia do nitki W dzikim akcie strzelistym ulewy, A na wschodzie postawiłbym wzniosłą Szklankę wody, w której snop światła Mógłby w swoich zmiennych...

Wiersz ten znajdziecie w nadchodzącej już za chwilę książce, "O piciu" czyli wyborze tekstów, poezji, a nawet wywiadów z Charlesem Bukowskim.

Niełatwa to postać, dzisiaj widziana raczej krytycznie, ale tom "O piciu" jest jednak też wstrząsającą opowieścią o alkoholizmie, brutalną wiwisekcją samego Bukowskiego.

"Wymianę" przełożył Krzysztof Obłucki, a w książce znajdziecie fragmenty z Bukowskiego w przekładzie m.in. Roberta Sudóła, Leszka Engelkinga czy Michała Kłobukowskiego. Jedyną kobietą w tym zestawie jest Teresa Tyszowiecka-Tarkowska, co też jest jakoś symboliczne.

Fragment nagrodzonego Literacką Nagrodą Gdynia poematu Tomasza Bąka "Bailout".